19 Ocak 2010 Salı

oksijenim tükendi..

ama derine doğru batmaya devam ediyorum günün ortasında. nasıl huzurlu bir mavilik etrafımdaki anlatamam...Gazeteler yok, televizyonlar da yok, rakamları da geride bıraktım, sesleri de... her şeyi bırakmışlar, dalgalanan bitkilere dönüşüveriyorlar suya değer değmez.

Hava gri, oysa güneş ışıkları kırılıyor suyun içinde. böyle bir huzur bilmiyorum. daha derine dalıyorum. suyun içindeki basıncın sesine karışıyor balıkların meraklı sohbetleri.Çakıl taşları ve kumlar kayıyor ayağımın altında hissetmiyorum ama duyuyorum.
Tarihim balıkların sırtında su yüzüne çıkıyor. elimi atarsam dağılacak diye korkuyorum ve geçitlerine izin veriyorum. hafifliyorum böylelikle, gülümsüyorum.

Böyle bir huzur bilmiyorum.

Gülümsüyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder